18 Yıllık eğitimcilik hayatımda binlerce çocuk ve aileyle tanıştım, ailelerin çocuklarıyla yaşadığı, öğretmenlerin öğrencilerle yaşadığı iyi, kötü pek çok ana tanıklık ettim. Şunu gördüm ki,  anne babalar olarak iyi okullara göndermeye, sağlıklı yiyecekler yedirmeye, kaliteli kıyafetler giydirmeye odaklanırken çocukların en önemli ihtiyacı olan duygusal ihtiyaçlarını ihmal edebiliyoruz. Çocukların en büyük duygusal ihtiyacının onu yetiştiren kişiyle kuracağı güvenli bir ilişki olduğunu bilmiyoruz veya biliyorsak da yaşamın kargaşası içinde unutuyoruz. Peki bu ilişkinin kurulabilmesi için çocuklar anne babalarından neler bekler?

Çocuklar anne babalarından öncelikle koşulsuz sevgi bekler. Koşulsuz sevgi, anne babaların çocuklarını  şartlar ne olursa olsun sevmesidir. Koşulsuz sevmek kadar çocuğunuza bu sevgiyi hissettirebilmeniz de çok önemlidir. Göz teması kurarak, sarılarak, beraber gülüp eğlenerek, birlikte oyun oynayarak geçirilen zaman sevginizi göstermek için önemli fırsatlardır. Çocuklar kendilerini güvende hissetmek için her gün anne ve babasıyla kaliteli zaman geçirmeye ihtiyaç duyarlar.

Çocuklar anne babasına güvenmek ister. Aile içinde güvende olduğunu, korunacağını, zor bir durumda ona destek olunacağını ve yardım edileceğini bilmek ister. Güven duygusu gelişmiş ailelerde üyeler birbirine karşı anlayışlıdır, acı tatlı tüm anlar hep birlikte yaşanır ve birlikte aşılır.

Çocuklar kendilerine birey olarak saygı duyulmasını bekler. Çocuklar saygısızlıktan incinirler bu da ilişkinizi zedeler. Çocuklarımızın bize ve etrafına saygılı davranmasının yolu bizim onlara rol model olmamızdan ve onlara saygılı davranmamızdan geçer. Dayak yada diğer cezalar ebeveynle çocuk arasındaki bağa çok büyük zarar verir. Çocuklar korkudan bir süre o davranışı tekrarlamasa da bir süre sonra aynı davranışa devam eder. Davranışın sebebine inmek, oradaki ihtiyacı tespit etmek ve karşılamak bu davranışların son bulmasını da sağlayacaktır. Tabi bu, tüm isteklerine evet demek ve sınır koymamak anlamına gelmemelidir.

Çocuklar dinlenilmek ve anne babasıyla sağlıklı iletişim kurmak ister. Nasıl kendimiz üzüntülü, sıkıntılı ve gergin olduğumuzda bizi dinleyecek, anlayacak, kabul edecek birisine ihtiyaç duyarsak çocuklar da aynı şekilde acılarını, sıkıntılarını paylaşmak isterler. Bu paylaşımlar bazen ağlama, bazen öfke nöbetleriyle de gerçekleşebilir. Yetişkinler ağlayıp rahatlarken çocukların ağlamasından neden bu kadar rahatsız oluruz? Ağlarken dikkatini başka yöne çekmek yada ağlama sebebini hafife almak yerine onun duygusunu fark etmeli, değer vermeli ve dinlemeliyiz.  Öğüt vermek, alay etmek, utandırmak ve eleştirmek aradaki bağa zarar veren iletişim şekilleridir. Düşüncelerimiz yerine duygularımızı paylaştığımızda,”ben” dili kullandığımızda bizi çok daha iyi anlayacaklardır.

Çocukluk dönemimizin tüm yaşamımız üzerindeki etkisini düşündüğümüzde, çocuklarımızla aramızdaki ilişkiyi kuvvetlendirmek için hiç bir zaman geç kalmış sayılmayız. Bunun için biraz bilgi, biraz farkındalık, ve biraz zaman yeterlidir.